Τι να είναι άραγε αυτό που κάνει ακόμα και σήμερα πολλούς από τους συμπατριώτες μας να ελπίζουν αφελώς ότι η χώρα μας θα ξεπεράσει σίγουρα την πολιτικοοικονομική κρίση που μαστίζει ολόκληρο τον Ελληνικό λαό;
Τι είναι αυτό που καθιστά την ξεδιάντροπη επέμβαση των ξένων αδήριτη ανάγκη,κάτι σαν νομοτέλεια,στα μάτια μεγάλης μάζας των συνελλήνων;
Τι είναι αυτό που καθηλώνει τους εργαζόμενους σε μια άνευ προηγουμένου παθητική στάση αναμονής;
Τι είναι αυτό που κρατάει μεγάλη μερίδα του πνευματικού κόσμου άφωνη και δήθεν απορημένη;
Τι δίνει απύθμενο θράσος στα πρωτοκλασάτα στελέχη της κυβέρνησης να προκαλούν ασύστολα με λόγια και έργα τον ελληνικό λαό καταδικάζοντας τον σε επίπεδα εργασιακών δικαιωμάτων προπολεμικής εποχής;
Τι είναι αυτό που επιτρέπει στη συνείδηση των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ να ξεπερνά τόσο εύκολα τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ δεξιάς και σοσιαλιστικής πολιτικής, στο όνομα δήθεν του προσωρινού, με αποτέλεσμα να υπερψηφίζονται στη βουλή όλες οι δουλικές τροικανές εντολές;
Υπάρχουν σίγουρα κάποιες εξηγήσεις,κάποιες κοινές παραδοχές.Σαν τέτοιες ευσταθούν κατά τη γνώμη μου οι παρακάτω:
Το σημερινό πολιτικό σύστημα έχει προ πολλού ξεπέσει και απονομιμοποιηθεί στα μάτια και το μυαλό της πλειοψηφίας των πολιτών,λόγω της αδιαφάνειας,της ρεμούλας,των διαπλεκόμενων συμφερόντων και της αναποτελεσματικότητας του στα πλαίσια ενός αξιοκρατικού πλαισίου ,αστικής έστω δημοκρατίας.
Παράλληλα όμως δυστυχώς ,στον αντίποδα αυτού του συστήματος,διαπιστώνεται ο αυτοευνουχισμός της αντισυστημικής αριστεράς στο σύνολο της,η οποία θα μπορούσε πανθομολογουμένως με άλλο τρόπο να δόσει ελπίδα και προοπτική.Εγκλωβισμένες σε παντός είδους ιδεοληψίες και πρακτικές οι ηγεσίες όλων των τμημάτων της αριστεράς,αποδείχνονται κατώτερες των περιστάσεων και αναγκών της εποχής.Ετσι περιορίζεται, αν όχι εκλείπει η δυνατότητα ώστε το συνολικό 16% που συγκεντρώνει δημοσκοπικά σήμερα,να μετατραπεί σε δημιουργικό και ανατρεπτικό πλειοψηφικό ρεύμα που θα έπαιρνε στα χέρια του την υπόθεση του μέλλοντος αυτού του τόπου.
Ωστόσο, για να εξηγηθεί πλήρως το φαινόμενο της σημερινής λαικής παθητικότητας, δεν αρκούν οι παραπάνω δύο λόγοι.Σε αυτούς πρέπει κατά τη γνώμη μου να προσθέσουμε ένα σημαντικότατο, καταλυτικό παράγοντα.Είναι ο παράγοντας που αναλύεται με εντυπωσιακό και κατανοητό τρόπο από την καταπληκτική Καναδή συγγραφέα του βιβλίου "Το Δόγμα του Σοκ" ,Naomi Klein. Είναι αυτός ο παράγοντας που ψιθυρίζει κάθε πρωί στο αυτί του εργαζόμενου να δεχτεί τη μείωση του μισθού του γιατί μπορεί να τον χάσει παντελώς.Είναι αυτός ο άθλιος παράγοντας που ψιθυρίζει στον συνταξιούχο να μην παραπονιέται για τη μείωση της σύνταξης του γιατί μπορεί να του κόψουν και την επικουρική και άντε να τα βγάλει πέρα με 500 ευρώ.Είναι αυτός ο ψευτοπαντοδύναμος παράγοντας που φωνάζει δυνατά στον καταυποχρεωμένο δανειολήπτη ότι θα χάσει το σπίτι του αν δεν προσκυνήσει τη κ.Μέρκελ θεμελειώτρια του οικονομικού Δ΄ Ράιχ.Είναι ο τρομοκράτης παράγοντας που σφυρίζει στο αυτί του μέσου έλληνα ότι θα χάσει τις μικροκαταθέσεις του στη τράπεζα αν γίνει αναδιάρθρωση του χρέους της χώρας.Είναι ο ψευτοανίκητος παράγοντας που καλεί σε όλους τους τόνους τον εξοργισμένο πολίτη να μη κατέβει στη διαδήλωση γιατί θα γίνουν επεισόδια με νεκρούς.Και πάει λέγοντας.Αυτός λοιπόν ο ...μεγαλοπαράγοντας που μας έχει επισκεφτεί όλους κατά καιρούς,ακούει στο όνομα Φ Ο Β Ο Σ.Χωρίς τη συνδρομή του όλα θα ήταν διαφορετικά.Θα πήγαιναν στον αγύριστο και η τρόικα και το ΔΝΤ και όλοι οι μεγαλοσχήμονες τιμητές των πάντων.Αν ο φόβος αντιμετωπίζονταν όπως του πρέπει,θα έπαιρνε μαζί του στο καλάθι της ιστορίας όλα του τα τσιράκια.Αργυρώνητους δημοσιογράφους σε ρόλο κυβερνητικού εκπροσώπου,υπουργούς και βουλευτές σε ρόλο εθελόδουλου διεκπεραιωτή ξενόφερτων εντολών.Μεγαλοεκδότες σε ρόλο μεγαλοκατασκευαστών δημόσιων έργων κ.λπ.Και φυσικά χωρίς φόβο είναι πιο εύκολο να δει κανείς καθαρά που πηγαίνει και τι πρέπει να κάνει.Είναι πιο εύκολο να βάλει μπροστά στις ευθύνες τους όλους αυτούς που ενώ θέλουν να ηγηθούν για να βγει ο τόπος από το χάλι του,τελικά δεν τα καταφέρνουν γιατί βουλιάζουν στη μιζέρια της ατολμίας και της πολυδιάσπασης.Και εννοώ φυσικά τους ταγούς της αριστεράς,μικρούς και μεγάλους,πολιτικούς και τεχνοκράτες,εδραιωμένους και μη,παλιότερους και νεότερους.
Οπως όμως διαπιστώνεται και από την ιστορία αλλά και από τις τωρινές εξελίξεις στη νότια μετά τη θάλασσα γειτονειά μας,ο φόβος κάποια στιγμή κουράζεται,εγκαταλείπει και τη θέση του τη παίρνει η οργή και η αντίδραση.Και τότε οι εξελίξεις είναι ραγδαίες.Ας το πάρουν υπόψη τους όλοι οι φυσικοί αποδέκτες.Αλλοι μεν για να ετοιμάζουν βαλίτσες και μεταφορικά μέσα και άλλοι για να πάρουν γρήγορες και σωστές αποφάσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου